هرمنوتیک رمز، متافیزیک سَنَد و گرامر جنبش ملی

پاره‌ی نخست- هرمنوتیک رمز


تمایلِ روح به خدا، بازتاب تمایل روشنی به ابهام است. این تمایل به آماجی دست نیافتنی، در گودترین زوایای روح انسان نهفته است.
عشق نیز ریشه در تمایل ذاتی انسان به غربت دارد. ریشه در جذابیتِ ایهامی دارد که در بیگانگی نهفته است. یعنی انسان متمایل به غربتی است که از آن می‌هراسد. عشق واکنش انسان به روشنی تند صراحت افراطی است وقتی که بی‌پردگی به رمز و به متافیزیک و به ایمان تبدیل می‌شود. خدا نماد عالی‌ترین کاراییِ انتزاع است؛ بازگوگر نبوغ انسان در خلق یک امکان عقلی در خلا مطلق است.
خدا، زاده‌ی استحاله‌ی ناپیداییِ درون، به بت‌وارگی یک انتزاع است. ذاتِ احدیت، ذاتِ انتزاعیِ بت‌وارگی است و به همین سبب ناشکستنی و نامیرا است.

نگاهی به رمان «تماما مخصوص» عباس معروفی

رمان بازتاب دشواری دانستن


دموکراسی، خردِ عملیِ مردمی است
که در فرهنگی پیشرفته زندگی می‌کنند.
از متنِ نوشتار


رمان، بازتاب دشواری دانستن است. رمان بطور کلی فرزند تغییر است. در شرایط بی‌حرکت، رمان خلق نمی‌شود. به همین سبب است که میلان کوندرا دوران رمان سوسیالیستی را دوران توقف رمان می‌نامد. در رئالیسم سوسیالیستی، نویسنده به دنبال ثبات است، نه حرکت. به دنبال یک‌پارچگی است. رمان برعکس، زاده‌ی پایان یک پارچگی است.

اغتشاش رسانه‌ای دموکراسی وایماری

کنون دیری است که یک دموکراسی واکنشی – نه قاعده‌مند- در رسانه‌های اینترنتی ایرانی چیرگی یافته است. زیر نام آزادیِ نظر، نه تنها حرمت قلم و قواعد مطبوعاتی به زبونی افتاده است، که حرمت اندیشمندان نیز دستخوش یک شِبه‌ادبیاتِ به بار نیامده و تربیت نشده در مدارج سلوک ادبی، شده است. هرکس خوابنما می‌شود و قلم بر کاغذ یله می کند و یِلخی می‌نویسد. تعهد ادبی و زبانی که شرط دیرین فعالیت قلمی و مطبوعاتی در جوامع فرهیخته و در « جوامع متامل» است، مکان درست خود را در اِعرابِ نوشتن از دست داده است.